Migrena jest przewlekłą chorobą ośrodkowego układu nerwowego (OUN), charakteryzującą się nawracającymi atakami bólów głowy, którym towarzyszą swoiste objawy, głównie takie jak niechęć do jedzenia, mdłości/wymioty i nadwrażliwość sensoryczna na światło, dźwięk, zapach. U ok. 1/3 chorych przed pojawieniem się bólu głowy występują objawy aury migrenowej. Na migrenę cierpi ok. 10–12% dorosłej populacji w krajach Europy oraz Ameryki Północnej. Decydująco wpływa ona na jakość życia pacjentów. W badaniach populacyjnych społeczeństw świata zachodniego wykazano, że migrena obejmuje ok. 6% populacji męskiej i 18% żeńskiej, stanowiąc – przy uwzględnieniu nierównej i nieproporcjonalnej zgłaszalności do lekarza – głównie problem kobiet. Początek choroby u większości (75%) pacjentów przypada na 18.–35. r.ż. W leczeniu doraźnym napadów migreny stosowane są – w atakach o umiarkowanych nasileniu – głównie niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w silnych bólach – tryptany. W leczeniu profilaktycznym stosuje się głównie beta-blokery, leki przeciwpadaczkowe, a z nowszych opcji terapeutycznych – przeciwciała monoklonalne oddziałujące na receptor dla peptydu zależnego od genu dla kalcytoniny (calcitonin gene-related peptide – CGRP) i samą cząsteczkę.